Plons

Met knikkende knieën klim ik het smalle ijzeren trapje op. Marcel loopt voor me en Irene achter me.

Eén keer nog, het hoeft echt nog maar één keer en dan nooit meer.

Ik haat zwemles. Tenminste sinds ik in het diepe moet. Als enige van de klas kan ik zelfs in het ondiepe gedeelte niet staan. Dat watertrappelen hou ik niet lang vol en ik ga steeds kopje onder. Mijn neus brandt van het chloorwater en ik ben bang om te verdrinken. De badjuffrouw vindt dat ik me niet moet aanstellen.

Maar na vandaag hoef ik nooit meer in het diepe. Als ik mijn A diploma heb, hoef ik niet meer mee te doen met de zwemles heeft mijn moeder beloofd.

Marcel is een echte waterrat en hij springt wild naar beneden. Dan ben ik aan de beurt. Ik twijfel, kan ik nog omdraaien? Maar er is maar één manier om uit deze nachtmerrie te ontsnappen en dat is door te springen. Ik schuifel  voorzichtig naar het einde van de hoge duikplank en kijk angstig naar beneden. De badjuffrouw kijkt ongeduldig naar me, de rest van mijn klas moet ook nog.

Ik ben doodsbenauwd, mijn maag draait zich om en mijn hart klopt in mijn keel. Maar ik knijp mijn neus dicht, sluit mijn ogen, haal diep adem en spring. Terwijl ik val weet ik niet meer wat boven of beneden is, maar ik durf mijn ogen niet open te doen. Dan raken mijn voeten het water en zink ik dieper en dieper. Kom ik nog ooit boven? In paniek begin ik woest met mijn armen en benen te bewegen en ik hoop dat ik niet naar beneden, maar naar boven zwem.

Net als ik denk dat ik het niet meer uithou, voel ik dat mijn hoofd boven water komt. Ik veeg het water uit mijn gezicht en haast me naar de kant want ik wil niet dat Irene boven op me springt.

Als iedereen geweest is, mogen we eindelijk uit het water.

Eenmaal op de kant valt er een last van mijn schouders. Ik heb het gehaald!

En dan hoor ik de stem van de badjuffrouw: “Dat doen we allemaal nog een keer om het niet af te leren.”