Ochtendtraining

Het is nog vroeg, de zon is net op en de meeste mensen slapen nog. Ik neem Jack mee voor zijn ochtendwandeling.

Jack is mijn puberende ruwharige teckel. Op onze vaste route door het park stroomt een smal beekje. Langs het beekje staan oude eiken. Ze zijn groot en hebben een dik bladerdak dat op een warme zomerdag voor heerlijke schaduw zorgt. Maar nu is het nog wat fris.

Ongeveer  halverwege is een klein watervalletje gemaakt en bij dat watervalletje is een open plek. Daar sta ik even stil. Mijmerend staar ik naar het vallende water. Nu is het een zacht kabbelend stroompje maar na een flinke regenbui kan het een woeste stroom worden. Als de zon tussen de bomen door op mijn gezicht valt doe ik even mijn ogen dicht en geniet van de warmte.

Jack is niet geïnteresseerd in het water, hij kijkt om zich heen en ziet waarschijnlijk in de verte iemand die hij denkt te kennen. Nou denkt hij dat al snel, en hij trekt dan ook aan de lijn. “Kom mee, ik wil aandacht!”

Ik wil graag nog even genieten van de rust en warmte, maar blijkbaar heeft Jack andere ideeën. Ik heb mijn ogen weer geopend en spoor hem aan om nog even wat te snuffelen door wat koekjes vóór hem op de grond te strooien. Op de cursus heb ik geleerd dat je ‘m zo kan afleiden en het snuffelen zorgt er ook voor dat hij rustig wordt. De afleiding werkt. Totdat de koekjes op zijn. En daar hangt ie weer in de lijn.

Ik heb verder geen afspraken vanmorgen en besluit de training wat uit te breiden.
Hij moet nog leren dat hij niet altijd zijn zin krijgt, dus wanneer hij naar rechts trekt naar een andere wandelaar, neem ik hem mee naar links. Gewoon doorlopen Ria, kijk in de richting waar je naar toe wil en niet naar je hond. Ik hoor de instructies in mijn hoofd. Best lastig met een teckel die probeert de riem om je benen te wikkelen. Maar ik hou vol en na een meter of tien geeft Jack het op en loopt mooi met me mee. Ik voel me trots. “Hij leert het wel”, denk ik. “En ik ook”.