Iedere avond, direct na het eten, pakte hij de kruiwagen met schoffel, hark, schop en riek en liep hij naar onze grote groentetuin aan de rand van het dorp. Daar teelde hij macrobiotisch, maar op zijn eigen manier, de groenten voor ons gezin.
Mijn vader, overdag werkte hij voor Philips en ’s avonds voor zichzelf. Hij had het meeste plezier als hij vroeg in het voorjaar bezig was met de planning van de tuin. Wat zou hij dit jaar gaan telen?
Mijn moeder eiste de ‘normale’ dingen zoals aardappels, boontjes in allerlei soorten en maten, worteltjes en aardbeien. En dan bedacht mijn vader dat spaghettipompoenen, siermais of josta’s (een kruising tussen zwarte bessen en kruisbessen) ook leuk zouden zijn. Mijn moeder kon dan hoog of laag springen, maar deze aparte dingen kwamen er ook.
Op de lagere school ging ik vaak met hem mee om te helpen. Ik vond het heerlijk om de grond om te spitten, de plantjes te planten die hij opgekweekt had op de vensterbank of zelfs om onkruid te wieden. En onder het werk luisterde ik naar zijn verhalen. Waarom de uien naast de wortels moesten staan of hoe de composthoop opgebouwd moest worden voor het beste resultaat. Hij vertelde de theorie die hij gelezen had maar voegde daar altijd zijn eigen bevindingen aan toe.
Helaas heb ik het niet allemaal onthouden, maar de sfeer van die avonden proef ik nog steeds.
(geschreven tijdens de cursus “Verrassende levensverhalen schrijven” van Heleen Bosma)
Heel herkenbaar! We zijn opgevoed met veel verschillende groentes en fruit, dat is toch geweldig!
Ons mam had het er af en toe moeilijker mee, hoe maak je nou een aubergine klaar of een spaghetti pompoen? En hoe bewaar ik nu die emmers tuinbonen of peultjes. Blancheren werd bij ons het nieuwe woord. We hebben veel geleerd van ons pap :}
Zeker weten!