Schatbewaarder

“Pap, wanneer ga je weer naar de werkplaats?” Die vraag stellen we hem zowat iedere week.

Hij werkt op de tekenkamer, maar als de prototypes van de machines die hij getekend heeft klaar zijn gaat hij zelf kijken. Hij controleert of alles werkt zoals hij het bedacht heeft. En dan vallen daar rolletjes weerstanden, condensators en andere componenten van de band. Hopelijk aan het eind van de machinestraat, maar soms als het niet helemaal goed gaat ook tussendoor.

De producten van die prototypes worden niet gebruikt, maar gaan als afval de fabriek uit. Mijn vader vindt het wel grappig om af en toe wat van dat afval mee naar huis te nemen. En wij, mijn broer en zus en ik, vinden het geweldig. We hebben vaak geen idee wat het is. Maar wie wil er nu niet een spoel met koperdraad of een strip met weerstanden of een rolletje tape dat aan de ene kant zilverkleurig is en waar je aan de andere kant doorheen kan kijken hebben? 

Mijn oudere broer is verzot op de strips met weerstanden, hij probeert een transistor radio te bouwen. Mijn zus ziet wel potentieel in de zilverkleurige tape en plakt het op een oude bril van mijn moeder, dat wordt een zonnebril op sterkte. En ik aas op de spoelen met het hele dunne koperdraad.

Ik maak broches van dat koperdraad. Je zoekt het misschien niet achter mij. Ik zie eruit als een 8 jarige halve jongen, met veterschoenen als mijn broer. En meestal klim ik in bomen of voetbal ik met de jongens uit mijn klas. Maar knutselen vind ik het allerleukste. Ik draai de dunne draden eerst in elkaar en rol er dan een soort spiraalbloemen van. Dan bind ik , ook met koperdraad,  drie van die bloemen en een speldje aan elkaar tot broche. 

Ik maak er eentje voor mijn moeder die ze meteen op een van haar jasjes speldt. En omdat ik de smaak te pakken heb maak ik er daarna nog wel een stuk of twintig. Die bewaar ik als een schat in een geheime doos onder mijn bed.

(geschreven tijdens de cursus “Verrassende levensverhalen schrijven” van Heleen Bosma)