Mijn gedachten zijn woordeloos. Pas als ik tot actie wil overgaan, heb ik woorden nodig. Dan zeg ik tegen mezelf “je moet…”. Maar ik moet niks. Van wie moet dat, en waarom zou ik iets moeten?
Het leven is al moeilijk genoeg zonder de druk van ‘moeten’.
Ik moet er zelf nog aan wennen. Want ik moet al mijn hele leven van alles, van mijn moeder, van de leraar, het werk, maar vooral van mezelf. Maar ‘moeten’ moet uit mijn woordenboek.
De alternatieven zoals ‘willen’ of ‘kunnen’ voelen nog onwennig, maar ik zaai en plant ze toch maar en ondertussen wied ik ‘moeten’.
Het gaat moeizaam, dat wieden. De wortels zitten diep en zijn weerbarstig. Maar ik voel dat ‘willen’ en ‘kunnen’ steeds sterker worden. En dat ik sterker word, klaar voor een nieuwe uitdaging.
(geschreven tijdens de cursus “Verrassende levensverhalen schrijven” van Heleen Bosma)